φιλοξενούμενη της Έλσας Σπυριδοπούλου – ραδιοφωνική συνέντευξη
Με την Έλσας Σπυριδοπούλου και τον Στράτο Κερσανίδη σε μια χαλαρή συζήτηση για την Έμιλυ Γκρέκο και τον πρώτο Αφρικανικό κύκλο, για το Κάμπο Βέρντε -Cabo Verde – για τα βιβλία, την συγγραφή και την διάδοσή τους, για την φιλία και άλλα.
Ακούστε την συνέντευξη μαγνητοσκοπημένη Στο Κόκκινο Θεσσαλονίκης (FM 91,4), στα αρχεία της εκπομπής της Έλσας Σπυριδοπούλου, “Με μια Ομπρέλα Κόκκινη”, παρέα και με τον Στράτο Κερσανίδη (Η μοναξιά του δρομέα μεγάλων αποστάσεων, πάντα Στο Κόκκινο Θεσσαλονίκης)
Με τον Στράτο Κερσανίδη υπήρξαμε συμφοιτητές στην Ρουμανία. Εν έτει 1976 – 77, στο όμορφο, και για μας θρυλικό, Cluj-Napoca της Τρανσυλβανίας, κατά το προπαρασκευαστικό έτος που συμπεριλάμβανε την εκμάθηση της γλώσσας. Έκτοτε, απλά χαθήκαμε.
Κι όμως, μόλις πριν περάσουν 45 χρόνια από τότε, βρισκόμαστε ξανά κι ας είμαι εγώ σε lockdown στα Νησιά του Πράσινου Ακρωτηρίου και ο Στράτος στην όμορφη Θεσσαλονίκη μας. Εν ολίγοις σε απόσταση τουλάχιστον 12.000 χιλιομέτρων. Αυτό και εάν είναι θαύμα!
Στην συνέντευξη, ο Στράτος μας μιλά γι’ αυτά, για τις αναμνήσεις από τα τότε, καθώς και για την δική του αναγνωστική εμπειρία σε σχέση με τον πρώτο Αφρικανικό κύκλο της τριλογίας της Έμιλυ Γκρέκο.
Στη ρύθμιση του ήχου ο Παναγιώτης Γερμανώλης κάνει θαύματα, συνδέοντας τους ακροατές απ’ ευθείας με «την άλλη άκρη του κόσμου», τουτέστιν το Κάμπο Βέρντε – Cabo Verde – όπου ζει η Έμιλυ Γκρέκο ή τέλος πάντων η συγγραφέας που την δημιούργησε.
Άλλο μέγιστον θαύμα ήταν η βροχή! Ναι, ένα από εκείνα που ο Γιούνγκ σίγουρα θα το εξέταζε κάτω από την οπτική των «διαβολεμένων συμπτώσεων» που λέει και η Έμιλυ Γκρέκο. Ξέρετε, αυτά τα κωδικοποιημένα μηνύματα που δεν χτίζουν πάνω στην ορθολογική προσέγγιση αλλά έρχονται τσιφ από τον κόσμο της αλχημείας ή του «συγχρονισμού» του σύμπαντος. Το Κάμπο Βέρντε βρίσκεται στις παρυφές της ερήμου Σαχάρα και πάσχει από βιβλική λειψυδρία. Κι όμωςςςςςς……. Ταρατατζούμ (!!!) και να ’μαστε!!!!
Ενώ, «με μια ομπρέλα κόκκινη» (!!!!!!) ετοιμαζόμαστε για την απ’ ευθείας ραδιοφωνική συνέντευξη, άρχισε να πέφτει μια καλή βροχή που κράτησε σχεδόν όλη μέρα. Υποσημείωση, την επομένη, εδώ, στα νησιά του Ατλαντικού επανήλθε ο λαμπρός Αφρικανικός ήλιος.
Όμως, ίσως το πιο συγκλονιστικό θαύμα υπήρξε μια στιγμή αδερφοσύνης που ζήσαμε απλά. Όπως η Έλσα Σπυριδοπούλου επισήμανε, αναφερόμενη σ’ ένα χαρακτηριστικό, γι’ αυτήν, απόσπασμα από τον Πρώτο Αφρικανικό Κύκλο της Έμιλυ Γκρέκο:
“Να ανοίγεσαι πέρα από το εγώ, όσο μπορείς, και να μπαίνεις, έστω και κλεφτά έστω και τραμπαλίζοντας, να μπαίνεις στο εμείς”.
“Να ανοίγεσαι στους άλλους, εάν θέλεις τα χαμόγελα και τις αγκαλιές και το θερμό το φως τ’ ανθρώπινο να σε τυλίγει. Σ’ εκείνο το «a lifetime» πέρασμα από την Ανγκόλα του 1987, φαίνεται πως ανοιγόμουν, έτσι αυτόματα, έτσι, χωρίς καν να το καταλαβαίνω. Και τότε, ποτέ δεν πληγώθηκα. Ίσως γιατί είμαστε νέοι. Ίσως γιατί ακόμα ζούσαμε σε μια εποχή ελπίδων. Και ας είμαστε μέσα στον πόλεμο. Μα άλλωστε, γι’ αυτό είμαστε μέσα στον πόλεμο, προβάλλοντας σθεναρή αντίσταση σ’ αυτό που ήρθε μετά, το σκιάχτρο της «homologation» που μας «ενοποίησε» παγκοσμίως κάτω από τα ίδια στάνταρ και τις ίδιες χαμένες ελπίδες“.
Οι περιπέτειες της Έμιλυ Γκρέκο – Πρώτος Αφρικανικός κύκλος, Κεφάλαιο 36: Τρεις μήνες: a lifetime πέρασμα (2)
